قضاوت داوودی(ع)، قضاوت قائم آل محمّد(ص)

عمار ساباطى گويد: به امام صادق (علیه السلام) گفتم: شما اگر حاکم

 شدیدچه حكمى مى ‏كنيد؟حضرت فرمودند: «به حكم خدا و

حكم داوود[داوری می‌ کنیم]؛ چون موضوعى به مامراجعه شود

كه حكم آن نزدما حاضر نباشد، روح القدس آن را به ما القاء مى كند.»

(1)همچنین ایشان فرمودند:

«هنگامی که قائم آل محمّد (ع) قيام كند، به حكم داود و سليمان

قضاوت می كند و گواه نمی خواهد.»(2)

 براستی در زمان حضرت داوود(ع) کسی طاقت قضاوتی بی شاهد

و دلیل نداشت. چنانچه ما نیز در دوره و زمانه مان، چنین قضاوتی

برایمان غریب و تعجّب برانگیز است؛ امّا این نحوه ی قضاوت،

که به شیوه ی داوودی معروف است، روشی است که

 حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه)در حکومت خودشان به کار می گیرند.

شیوه ای که در آن، حضرت، از کسی دلیل و مدرک و شاهد و ...

نمی خواهند؛ بلکه با علمی که خداونددر اختیارشان نهاده است،

حکم نهایی را صادر می کنند و چنین حکمی هرگز قابل بازگشت

 نیست؛ چرا که سرچشمه اش، علم خداوندی است.

7. كلينى، محمد بن يعقوب، أصول الكافي، ترجمه كمره‏اى، قم، چاپ سوم، 1375، ج‏3 ؛ ص117.
8. همان.

خوب یاد گرفته ایم ورانداز کردن همدیگر را یک خط کش این دستمان...
و یک ترازو آن دستمان...
اندازه می گیریم و وزن می کنیم ؛
آدم ها را...
رفتارشان را...
انتخاب هایشان را...
تصمیم هایشان را...
حتی قضا و قدرشان را !
به رفیقمان یک تکه سنگینی می اندازیم...
بعد می گوییم : خیر و صلاحت را می خواهم !
غافل از اینکه چه برسر او می آوریم !
در جمع ، هرکس را یک جور مورد بررسی قرار می دهیم آن یکی را به ازدواج نکرده اش...
این یکی را به نوع رابطه اش...
آن دیگری را...
میرویم توی صفحه ی یکی و نوشته اش را میخوانیم می نشینیم و قضاوت می کنیم یکی هم نیست گوشمان را بگیرد که :
های ! چندبار توی آن موقعیت بوده ای ؟!
که حالا اینطور راحت نظر می دهی حواسمان نیست که چه راحت با حرفی که در هوا رها میکنیم...
چگونه یک نفر را به هم میریزیم...
چند نفر را به جان هم می اندازیم...
چه سرخوردگی یا دلخوری بجای میگذاریم چقدر زخم میزنیم...
حواسمان نیست که ما میگوییم و رها میکنیم و رد میشویم اما یکی ممکن است گیر کند بین کلمه های ما ، بین قضاوت ما ، بین برداشت ما ،
یادمان باشد دلی که می شکنیم ارزان نیست...