از جمله فرقه ‏هاي شيعي - که انحراف آنها به نوعي مرتبط با بحث مهدويّت است - «مغيريه» يا «محمديه» است. اين فرقه از پيروان محمدبن عبداللّه بن حسن بن حسن بن علي بن ابي‏طالب‏ اند که ملقب به «نفس زکيّه» و «مهدي» و «ارقط» (داراي لکه سپيد و سياه در صورت) بود.
آنان کشته شدن او را باور ندارند و مي‏گويند: وي در کوه حاجر در نجد پنهان است و تا فرمان خدا به وي نرسد، از آنجا بيرون نمي‏آيد. [1] .
مغيرة بن سعيد عجلي به ياران خويش مي‏گفت: محمدبن عبداللّه بن حسن بن حسن بن علي مهدي آينده است؛ زيرا وي هم‏نام رسول خدا و پدرش نيز هم نام پدر پيامبر بود. آنها گمان کرده ‏اند در حديثي از پيغمبر روايت شده که درباره مهدي فرموده است: «اِنَّ اِسْمَهُ اِسْمي وَ اِسْمَ اَبيهِ اِسْمُ اَبي»؛ يعني، مهدي هم نام من و پدرش هم نام پدر من است.