- حضرت داوود از این مکان مقدس به سوی جالوت و ظالوت رفته است.
- در این مسجد صخره ای سبز رنگ وجود دارد که تصویر تمام پیامبران در آن وجود دارد و گل تمام آنها از زیر آن صخره گرفته شده است.

احادیث زیادی از امامان درباره این مسجد وجود دارد؛ امام علی (ع) می فرماید: «این مسجد منزلگاه حضرت خضر است و غمگینی اینجا نیامد مگر اینکه خداوند گشایش برای او حاصل کرده است.1»

امام سجاد نیز فرموده اند: «هرکه دو رکعت نماز در مسجد سهله بجا آورد، خداند دو سال عمر او را افزایش می دهد.2»

ویژگیهای خاص مسج سهله:
-محل عروج پیامبر
- محل نزول فرشتگان
- اقامتگاه حضرت مهدی پس از ظهور
- اقامتگاه حضرت ابراهیم
- محل  نیایش امام زمان
- دمیده شدن صور در این مسجد
- مرکز بیت المال حضرت مهدی
- محل تقسیم غنایم در عصر ظهور
- استجابت دعا در این مسجد
- محشر به سوی این مسجد است.

در بخشهای مختلف صحن این مسجد محرابهایی وجود دارد که به نام پیامبران و امامان نامگذاری شده و به آنها مقام می گویند. این مقامها عبارتند از:
-مقام حضرت ابراهیم                - مقام حضرت یونس
- مقام حضرت ادریس               - مقام حضرت صالح
- مقام امام سجاد 

- مقام امام صادق
- مقام امام زمان (ع)، که این مقام به نام صاحب الزمان یا صاحب العصر شناخته می شود و در جنوب مسجد قرارگرفته است و به این دلیل مشهور است که امام در آن نماز خوانده و عبادت کرده است.

ابوبصیر نقل کرده که امام صادق به ایشان فرمودند: «ای ابا بصیر! گویی روزی را می بینم که حضرت مهدی با خانواده اش در مسجد سهله فرود می آیند.» ابوبصیر می گوید به حضرت عرض کردم آن مسجد منزل قائم خواهد بود؟ فرمودند: «آری» ؛ دوباره عرض کردم حضرت قائم همیشه در آنجا خواهند بود؟ حضرت فرمود: «آری».3
در طول این یازده قرن غیبت کبرا، بسیاری از دوستداران و منتظران امام به امید اینکه او را ببینند به مسجد سهله رفته اند اما فقط تعداد بسیار کمی از آنها موفق به دیدار با حضرت شدند.

محمد بن ابی رواد رواسی: که در این مسجد دعای معروف اللهم یاذالمنن السابغة را از آن حضرت شنیده اند.
آیت الله حاج میرزا مهدی اصفهانی: که توانستند امام را در آنجا ببینند و این جمله را بر سینه حضرت مشاهده کردند: «طلب المعارف من غیر طریقنا الاهل البیت مساوی لانکارنا» طلب کردن معارف دینی بجز از طریق ما اهل بیت با انکار ما مساوی است.» 4

پی نوشت:
1- البلدان، ص 174
2- المشهدی، المزارالکبیر
3- بحارالانوار، ج 97، ص 435، ح 3
4- ابواب الهدی، مقدمه، ص 46