تو می آیی در حالی كه دستهایت پر از گلهای نرگس است. تو دل سرد یكایك ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی و كعبه عشق را در آنها بنا خواهی كرد.

تو می آیی و دست نوازش بر سر میخك هایی خواهی كشید كه باد كمرشان را خم كرده است. تو حتی بر قلب كاكتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد.

تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد كرد.

تو می آیی ای پسر فاطمه، یوسف زهرا یا مهدی. به امید آن روز

نویسنده امیر حسین.