«ذوالفقار» شمشيري شگرف است که ابتدا متعلق به رسول اکرم ‏صلي الله عليه وآله بود و آن حضرت در جنگ احد وقتي که شمشير علي بن ابي‏طالب‏ عليه السلام در گرماگرم نبرد شکست، آن را به او بخشيد.در وجه تسميه اين شمشير گفته‏ اند: پشت آن خارهاي پست و بلندي مانند ستون فقرات آدمي داشته است. [1] .البته برخى به خطا تصور میكنند كه «ذوالفقار»؛ يعنى، شمشيرى كه دو تيغه دارد و بر همين اساس، در نقاشیها و حتى فيلم‏ها، آن را دو تيغه نشان میدهند.اين شمشير سپس به امام حسن و بعد از او به امام حسين‏ عليه السلام و سرانجام به حضرت مهدي‏ عليه السلام به ارث رسيد. [6] .از حضرت صادق‏ عليه السلام درباره وجه تسميه آن به ذوالفقار پرسيدند، حضرت‏ عليه السلام فرمود: زيرا اميرالمؤمنين‏ عليه السلام ضربتي با آن به هيچ کس نزد، مگر آنکه در دنيا از حيات «افتقار» (محروميت) پيدا کرد و در آخرت از بهشت» .

ازامام صادق‏ عليه السلام نقل شده است: «... وَسَيْفُهُ سَيْفُ رَسُول اللَّه‏ صلي الله عليه وآله ذُوالفَقار...»
و شمشير [آن حضرت هنگام ظهور] همان شمشير پيامبرصلي الله عليه وآله ذوالفقار است». [10] .

[1] ر.ک: علل‏الشرايع، ج 1، ص 160

[6] ر.ک: من لايحضره‏الفقيه، ج 4، ص 418

[10] الغيبة، ص 307، ح 2.

راجع به اينکه امام زمان (ارواحنا له الفداء) به هنگام ظهور چه مطالبي را مي گويند و با چه سخناني آغاز خواهند نمود، رواياتي است، از جمله ي آنها روايتي است که محدّث بزرگوار مرحوم شيخ علي يزدي حائري متوفاي سال 1333 هـ.ق نقل کرده است. او مي گويد: زماني که قائم آل محمد عليهم السلام ظهور کند، ما بين رکن و مقام مي ايستد و پنج ندا مي دهد:

مهدی جان:
انتظار آمدنت را نمیشود با گناه کردن کشید ...
انتظار آمدنت را نمی توان با ناامید بودن کشید ...
انتظار آمدنت فقط در جمعه ها اگر باشد دروغ است ...

اما شما مولای غریبم هر روز انتظار آمدنم را میکشید ...
برایم دعا میکنید ... برایم طلب مغفرت میکنید ...
اما من نیز .....
گهگداری برایتان دعا میکنم ... برای آمدنتان ... برای سلامتیتان ...
گه گداری اشک میریزم برای نبودنتان ... برای گناهانم ... برای فراموش کردنتان ...
در نگاهم ،تنهایی ام ،گاهی غم نیز هست ارباب ... گاهی لرزان است انتظارم ...
گاهی مادرتان کریمانه اشک هایی تقدیم چشمان تارم میکنند و من بی اراده میریزم به پای روضه های نبودنتان
مولا شرمنده ام که به من میگویند "انسان" با ریشه ی "نسیان"
و نمیگویند "انسان" با ریشه ی "انس" ...
آخر تنها انس حقیقی که نسیان نمی آورد انس با شماست و من همیشه فراموش میکنم ....
مولا اما خدا را گواه میگیرم نه به خاطر خودم ،بلکه به خاطر مادرتان گاهی برای آمدنتان دعا نیز میکنم ...

هروقت خواستیم گناه کنیم ، یادمون باشه یه مادر منتظر اومدن پسرشه! ...

خسف البیداء

«بَيْداء»، نام سرزميني ما بين مکّه و مدينه است. زماني كه سپاه سفیانی (سیصد هزا رنفر ی )براي دستگيري حضرت مهدي عجل الله تعالی فرجه الشریف راهي مكه مي‌شوند، براي استراحت در منطقه بيداء توقف مي‌کنند و  از آسمان به زمين بيداء دستور داده مي‌شود تا آنان را در خود فرو برد و جز چند نفر براي عبرت ديگران، بقيه لشگر سفياني به زمين فرو مي‌روند.

خسف به معناي فرو رفتن و بيداء، نام سرزميني بياباني و خالي از آب و گياه، ميان مکّه و مدينه است مقصود از فرو رفتن در سرزمين بيداء، حادثه‌اياست که براي سپاه سفياني در آن منطقه رخ مي‌دهد.

- كمال ‏الدين و تمام النعمة، ج2، ص678، باب25، ح

ای رهگذر کوچه احساس کجایی؟

محبوب ترین عابر شبهای رهایی! 

تا خال لبت نقطه حساس وجود است،

حساس ترین منطقه در منطق مایی.... 

ای ناب ترین حادثه عشق در این بزم،

دور از نظرت میکده را نیست صفایی!

ای خوب ترین منظره در چشم ملائک،

بر روی زمین ناب ترین عکس خدایی...

دلتنگ تو این بار گل و باغ و بهارند،

ای کاش گل نرگس من زود بیایی.... 

صل الله علیک یا قائم آل محمّد 

   اللهم عجل لولیک الفرج

  ايران شيعه، خانه ماست

 مرحوم آيت الله ميرزا محمد حسن نائيني (ره) در دوران جنگ جهاني اول و اشغال ايران توسط قواي انگليس و روس خيلي نگران بودند از اين که کشور دوستداران امام زمان (ع) از بين برود و سقوط کند. شبي به امام عصر (ع) متوسل مي شود و در خواب مي بيند ديواري است به شکل نقشه ايران که شکست برداشته و خم شده است و در زير اين ديوار تعدادي زن و بچه نشسته اند و ديوار دارد روي سر آنها خراب مي شود. مرحوم نائيني چون اين صحنه را مي بيند بسيار نگران مي شود و فرياد مي زند: «خدايا، اين وضع به کجا خواهد انجاميد؟» در همين حال مي بيند حضرت ولي عصر (ع) تشريف آوردند و با دست مبارکشان ديوار را که در حال افتادن بود گرفتند و بلند کردند و دوباره سر جايش قرار دادند و فرمودند: «اينجا (ايران شيعه)، خانه ما است. مي شکند، خم مي شود، خطر است ولي ما نمي گذاريم سقوط کند ما نگهش مي داريم.»(12)

(12)ملاقات با امام عصر (عج) ، ص 137

پرهيز از افراط و تفريط:

«تقوا پيشه کنيد، تسليم ما باشيد و کار را به ما واگذاريد که بر ماست شما را از سرچشمه سيراب بيرون آوريم چنانکه بردن شما به سرچشمه از سوي ما بود ... به سمت راست ميل نکنيد و به سوي چپ نيز منحرف نشويد.» (1)

   توجه به آن حضرت همراه با محبت

 امام زمان (ع) در توقيع شريفي خطاب به شيعيان مي فرمايند: «توجه خود را همراه با محبت و دوستي به سوي ما قرار دهيد و در مسير دستورات روشن و قطعي دين حرکت کنيد که همانا من براي شما خيرخواهي مي کنم و خداوند گواه است بر من و شما و اگر نبود علاقه ما به نيکو بودن شما و رحمت و مهربانيمان بر شما، به سخن گفتن با شما نمي پرداختيم.»(2) 

(1)    بحارالانوار ، ج 52 ، ص179

(2)    بحارالانوار ، ج53، ص179

امروز وجود مقدّس حضرت حجّت ارواحنافداه در ميان انسانهاى روى زمين، منبع بركت، منبع علم، منبع درخشندگى، زيبايى و همه خيرات است. چشمهاى ناقابل و تيره ما آن چهره‏ى ملكوتى را از نزديك نمى‏ بیند؛ اما او مثل خورشيدى درخشان است، با دلها مرتبط و با روحها و باطن ها متّصل است و براى انسانى كه داراى معرفت باشد، موهبتى از اين برتر نيست كه احساس كند ولىّ خدا، امام برحق، عبد صالح، بنده برگزيده در ميان همه بندگان عالم و مخاطب به خطاب خلافت الهى در زمين، با او و در كنار اوست؛ او را مى بیند و با او مرتبط است.

فرازی از بیانات مقام معظم رهبری در دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت نیمه‌ی شعبان در مصلای تهران

دورانى خواهد رسيد كه قدرت قاهرى حق،

همه قله‏ هاى فساد و ظلم را از بين خواهد برد

و چشم‏ انداز زندگى بشر را با نور عدالت منور خواهد كرد؛

معناى انتظار دوران امام زمان اين است.

كسى كه در انتظار آن مصلح بزرگ است،

بايد در خود زمينه ‏هاى صلاح را آماده كند

و كارى كند كه بتواند براى تحقق صلاح بايستد.

 ماندن، سنگ بودن است و رفتن، رود بودن .

بنگر که سنگ بودن به کجا می رسد جز خاک شدن ،

و رود بودن به کجا می رود جز دریا شدن ...
 

در بازی زندگی,
یاد می گیری,
اعتماد به حرفهای قشنگ بدون پشتوانه,
مثل آویختن به طنابی پوسیده ست....

یاد می گیری,
نزدیک ترین ها به تو گاهی می توانند دورترین ها باشند....

ياد مى گيرى که باید آنقدر از خودت برای روز مبادا پس انداز داشته باشی تا بتوانی یک روزی تمام خودت را بغل کنی و راه بیفتی بروی ...
و در جایی که شنیده و فهمیده نمی شوی نمانی...